ساقی دمید صبح، علاج خمار کن

خورشید را ز پردهٔ شب آشکار کن

رنگ شکسته می شکند شیشه در جگر

از می خزان چهرهٔ ما را بهار کن

فیض صبوح پا به رکاب است، زینهار

این سیل را به رطل گران پایدار کن

شرم از حضور مرده دلان جهان مدار

این قوم را تصور سنگ مزار کن

درد پیاله ای به گریبان خاک ریز

سنگ و سفال را چو عقیق آبدار کن

خود را شکفته دار به هر حالتی که هست

خونی که می خوری به دل روزگار کن

شبنم زیان نکرد ز سودای آفتاب

در پای یار گوهر جان را نثار کن

تا کی توان به مصلحت عقل کار کرد؟

یک چند هم به مصلحت عشق کار کن